Posadzilem wygodnie Edytke i Joasie na stole. Obejrzelismy razem film niemy Dreiera pt St Joan's Passion. Wspanialy i po ekranizacji chce sie wyjsc i dac w morde pierwszemu napotkanemu ksiedzu.
Dunczyk Dreier wygral rezyserie filmu w nagrode w 1929r. Na ulicy spotkal aktorke komediowa w Paryzu i jej twarz zdala mu sie do filmu zdatna. To byl wspanialy wybor. Inne twarze nie gorsze wcale-szczegolnie Anglik-szef strazy jako typowy Beafeater. Czy tez klecha co jako zywo nasladuje indyka z ta swoja cienka szyja. Muzyke do filmu niemego skomponowal jakis Amerykanin i bardzo udatnie, moim zdaniem.
Film najpierw ocenzurowano a potem przepadl w ogole bez wiesci. Az nadszedl ow rok 1981, rowne 40 lat temu. W norweskim domu wariatow film odnaleziono, nietkniety. Oswiecony dyrektor owego przybytku pokazal film swoim podopiecznym. Wariaci nie odebrali go dobrze wiec film schowano i tak, zapomniany, dotrwal do naszych czasow.
Nie wiem co na pokaz powiedza Edytka i Joasia. Pierwsza juz mnie swidruje tymi swoimi oczami. Druga moze mi przypierdolic a ze jest ciezka-waga 11.5 kg bronzu-wiec lepiej robic uniki. Tlumacze sie na razie dziewczynkom, ze ja takze klechow nie lubie. Zawsze trzymalem sie jak od diabla-z daleka.

Byl to rok feralny dla Francji-1870. Cesarz Napoleon Mk2 wypowiedzial wojne Prusakom. Na co tamci tylko czekali. Blyskawiczna kampania, Komuna Paryska i kontrybucja w wys.paru miliardow zlotych frankow. Wielka Francja w szoku i przedsmiertnej agonii. Ludzie zaczynaja na serio myslec o swoim kraju-czy to wszystko bylo warte zachodu-ta Rewolucja, dziesiatki tys trupow, niekonczace sie wojny napoleonskie na chwale Francji? W nastroj refleksji wstrzeliwuje sie doskonale w 1872r rzezbiarz Henri Chapu, swoim dzielem z marmuru-Joanna d'Arc a Malmedy. Dzis w Muzeum Luxemburskim oryginal, powielony z szacunkiem po domach swych wielu wyznawcow. W tym i u mnie, kopie z porcelany i bronzu.
Francja to wspanialy kraj, pierwsza cora kosciola Chrzescijan. Kto tam nie byl ten nie wie. Problemem sa sami Francuzi-wystarczy przeczytac byle gazete. Spalili Dziewice Orleanska bo nie zdobyla dla nich Paryza. Nie podzielali jej wizji wielkosci Francji, mieli ja za czarownice. Minelo pol millenium przeszlo by wreszcie podniesli Swieta do rangi Patronki Francji. Za pozno, moim zdaniem.
Dzisiaj zarabizowana, odchrzescijaniona Francja gnije.

Moja "Edytka" sprawia niesamowite wrazenie, jest bardziej ekspresywna niz duzy bronz Joanny.
Swieza, mloda buzia nawiedzonej dziewczyny. Szczeka wysunieta do przodu uparcie. Nie jest w ogole "sexy", w sensie cycatej Loli Brygidy czy innej jakiejs urodziwej Cory Koryntu. Nie usmiecha sie zalotnie, wie przeciez ze ma lancuch na nodze a za sciana izba tortur. Ale te oczy! Skoncentrowane te oczy, arcus senilis, zrenice=wszystko to poglebia wrazenie, ze Ona widzi cos czego nam nie jest dane dostrzec. Cos w innym wymiarze. Zaprawde, powiadam wam prostaczkowie, ze Henri Chapu, rzezbiarz francuski, byl geniuszem!