https://takzetego.pl/byl-profesor-nie-ma-profesora/

Ideologiczne odchylenie w lewo amerykańskich uniwersytetów nie podlega dyskusji. Bez względu na to, jaką miarę porównawczą wybierzemy, polityczne skrzywienie szkolnictwa wyższego w USA jest ekstremalne.

Najbardziej światopoglądowo zbalansowany wydaje się być wydział ekonomii, gdzie na raptem jednego pracownika akademickiego z tytułem doktora o sympatiach konserwatywnych przypada 5.5 ekonomistów sympatyzujących z lewicą. Dalej nierównowaga robi się już tylko miażdżąca. Przykładowo: stosunek socjologów (w tym gronie mieszczą się kryminolodzy), deklarujących poparcie dla Partii Republikańskiej, do socjologów (kryminologów), faworyzujących Partię Demokratyczną, wynosi – uwaga! – 1 do prawie 44. Dysproporcje ilościowe na kierunkach obejmujących szeroko rozumiane „zdrowie publiczne” osiągają z kolei zupełnie groteskowe rozmiary – tak groteskowe, że w całym przeogromnym Towarzystwie Badań Epidemiologicznych (Society for Epidemiologic Research/SER) ledwo 4.4 proc. osób identyfikuje się na anonimowych formularzach ankietowych jako zwolennik lub zwolenniczka prawicy. Gdy pójdziemy śladem pieniędzy w postaci gratyfikacji i darowizn na kampanie wyborcze, zauważymy analogiczną prawidłowość: edukacja i obróbka informacji zdominowane są niemal bez reszty przez apologetów progresywizmu.

Jak dowodzą prekursorskie analizy, wykonane na grupie krajów anglosaskich i sporządzone przez Erica Kaufmanna, profesora politologii na Uniwersytecie Londyńskim, brak różnorodności programowej, zanik kultury sporu oraz homogenizacja dyskursu sprzyjają tworzeniu systemu zorganizowanego językowego i myślowego tchórzostwa po stronie tych, którzy znajdują się w mniejszości. Przeszło połowa amerykańskich i brytyjskich wykładowców o konserwatywnych zapatrywaniach przyznaje, że praktykują autocenzurę w nauczaniu i publikowaniu ze strachu przed środowiskowym ostracyzmem, jak również z obawy, że w ramach zemsty mogą zostać odcięci od grantów badawczych tudzież utracić przywilej bycia zapraszanym na konferencje. W załączonym raporcie wspomina się jeszcze, że wobec 1/3 prawoskrętnych studentów i członków kadry pedagogicznej wysuwane były groźby wszczęcia postępowań dyscyplinarnych za głoszone poglądy, natomiast 70 proc. zetknęło się na swoich macierzystych wydziałach z wrogim i nietolerancyjnym traktowaniem.

Ten nieco rozciągnięty prolog był konieczny dla lepszego zilustrowania przypadku, który chciałbym tutaj omówić.

Lawrence Mead, profesor nauk politycznych (jego pisma i badania miały ogromny wpływ na kształt reform socjalnych w USA, Australii, Nowej Zelandii i w wielu państwach Europy kontynentalnej), sympatyk Partii Republikańskiej, człowiek poważany na salonach, figura z głównego nurtu życia publicznego. Nie da się już być bardziej mainstreamową osobistością. W roku 2020 popełnił jednak niewybaczalny błąd. Na łamach periodyku „Society” ukazał się wtedy jego esej zatytułowany „Poverty & Culture” („Ubóstwo i kultura”). Z grubsza rzecz ujmując, Mead argumentował w nim, że wskaźniki biedy w Ameryce wśród Latynosów i szczególnie czarnoskórych są relatywnie wyższe niż u Azjatów i białych, ponieważ grupy te hołdują innym wzorcom kulturowym. No i rozpętało się piekło.

Do redakcji pisma napłynęło setki petycji od zionących nienawiścią, skrajnie lewicowych „działaczy antyrasistowskich” oraz pracowników akademickich. Oskarżono Meada o rutynowe „odchylenia prawicowe”: stygmatyzowanie mniejszości, powielanie rasowych stereotypów i oczywiście potajemne sprzyjanie białej supremacji. W rezultacie nagonki zrecenzowany artykuł wycofano z publikacji, wydawca grzecznie przeprosił, z kolei uczelnia zatrudniająca profesora, Uniwersytet Nowojorski (NYU), wystosowała oświadczenie, w którym odżegnała się od twierdzeń zaprezentowanych w tekście, nazywając je „fałszywymi”.

Zwracam uwagę, że przez cały czas opisuję fanatyczne reakcje lewicy na mało oryginalny felieton, mieszczący się w ramach politycznie poprawnego, konserwatywno-centrowego dyskursu w USA. W artykule Meada nie ma niczego, co nie wyszłoby już wcześniej spod pióra choćby Thomasa Sowella czy ekonomicznego noblisty, Miltona Friedmana. Nowojorczyk ani razu nie wspomniał o fundamentalnym wpływie genów na różnice w inteligencji między rasami, o istotnie genetycznym podłożu antyspołecznych zachowań (w tym agresji), o dziedzicznej skłonności do przemocy itd. (zobacz więcej tutaj). Nawet przelotnie nie zahaczył o żaden z tych kontrowersyjnych i polaryzujących tematów. Zero intencji w podburzaniu egzaltowanych pięknoduchów. Mimo to i tak go publicznie zlinczowano i prawie utożsamiono z Ku Klux Klanem.

Polemika z dogmatami rasowymi jest dzisiaj w Ameryce głównym powodem sekowania badaczy z domeny nauk społecznych. Złowrogi odzew i chorobliwą ekscytację wzbudza również krytyka działalności Black Lives Matter/BLM. Generalnie wszystko, co wykracza poza ortodoksyjne ramy powszechnie akceptowanych, akademickich przesądów (dobrym przykładem jest roztrząsana właśnie przez Meada, schematyczna korelacja rasa-bieda-przestępczość), może spotkać się z ostrą odpowiedzią cenzorów i zapalczywymi protestami aktywistów. Trend ów wyraźnie się nasilił, zwłaszcza w ostatnim okresie.

Memento z tej historii płynie takie, że o czarnej społeczności w Ameryce można mówić albo pozytywnie, albo wspaniale. Milczenie też nikogo nie ocali. Niezabieranie głosu już samo w sobie jest podejrzane w oczach cerberów, strzegących jedynie słusznej narracji.

brat_olin napisał(a):
> Mead argumentował w nim, że wskaźniki biedy w Ameryce wśród
> Latynosów i szczególnie czarnoskórych są relatywnie wyższe niż u Azjatów
> i białych, ponieważ grupy te hołdują innym wzorcom kulturowym.

Jest gdzieś opis tych wzorców?

OT.
Ale za to są w enbiej i szybciej biegają, zawsze to coś:)

Gwałciciel moralności werbalnej wrote:
> brat_olin napisał(a):

> > Mead argumentował w nim, że wskaźniki biedy w Ameryce wśród
> > Latynosów i szczególnie czarnoskórych są relatywnie wyższe niż u Azjatów
> > i białych, ponieważ grupy te hołdują innym wzorcom kulturowym.
>
> Jest gdzieś opis tych wzorców?
> OT. Ale za to są w enbiej i szybciej biegają, zawsze to coś:)
>
Ano. Larry Bird was the best!

--
Smart questions to stupid answers

On Monday, April 4, 2022 at 7:31:26 AM UTC-3, Gwałciciel moralności werbalnej wrote:
> brat_olin napisał(a):
> > Mead argumentował w nim, że wskaźniki biedy w Ameryce wśród
> > Latynosów i szczególnie czarnoskórych są relatywnie wyższe niż u Azjatów
> > i białych, ponieważ grupy te hołdują innym wzorcom kulturowym.
> Jest gdzieś opis tych wzorców?
>
>
>
> OT.
> Ale za to są w enbiej i szybciej biegają, zawsze to coś:)

Wszedzie w zyciu. W USA, UK i gdzie indziej. W Afryce, Karaibach, Ameryce Lacinskiej i Azji. Wschodni Azjaci wszedzie sobie rade daja lecz najmniej w sporcie. Czarni w sporcie wszedzie sobie rade daja ale najmniej w czym innym. Wolno twierdzic dlaczego, tj z uwagi na rasizm lecz nie wolno badac. Czego sie boja?

On Mon, 4 Apr 2022 02:43:20 -0700 (PDT), brat_olin
<bratolin9@gmail.com> wrote:

>https://takzetego.pl/byl-profesor-nie-ma-profesora/
>Ideologiczne odchylenie w lewo amerykańskich uniwersytetów nie podlega
>dyskusji. Bez względu na to, jaką miarę porównawczą wybierzemy, polityczne
>skrzywienie szkolnictwa wyższego w USA jest ekstremalne.
>Najbardziej światopoglądowo zbalansowany wydaje się być wydział ekonomii,
>gdzie na raptem jednego pracownika akademickiego z tytułem doktora o sympatiach
>konserwatywnych przypada 5.5 ekonomistów sympatyzujących z lewicą. Dalej
>nierównowaga robi się już tylko miażdżąca. Przykładowo: stosunek socjologów (w
>tym gronie mieszczą się kryminolodzy), deklarujących poparcie dla Partii
>Republikańskiej, do socjologów (kryminologów), faworyzujących Partię
>Demokratyczną, wynosi – uwaga! – 1 do prawie 44. Dysproporcje ilościowe na
>kierunkach obejmujących szeroko rozumiane „zdrowie publiczne” osiągają z kolei
>zupełnie groteskowe rozmiary – tak groteskowe, że w całym przeogromnym
>Towarzystwie Badań Epidemiologicznych (Society for Epidemiologic Research/SER)
>ledwo 4.4 proc. osób identyfikuje się na anonimowych formularzach ankietowych
>jako zwolennik lub zwolenniczka prawicy. Gdy pójdziemy śladem pieniędzy w
>postaci gratyfikacji i darowizn na kampanie wyborcze, zauważymy analogiczną
>prawidłowość:
>edukacja i obróbka informacji zdominowane są niemal bez reszty przez
>apologetów progresywizmu.

Nie spodziewalem sie Panie Leszku ze bedzie Pan rozpowszechnial
artykuly atakujace prawice. Tak, ludzie z wyzszym wyksztalceniem i z
wyzszym IQ z reguly maja lewicowe poglady. Zreszta NYT tez tak
twierdzi:
https://www.nytimes.com/2021/09/08/us/politics/how-college-graduates-vote.html

>Jak dowodzą prekursorskie analizy, wykonane na grupie krajów anglosaskich i
>sporządzone przez Erica Kaufmanna, profesora politologii na Uniwersytecie
>Londyńskim, brak różnorodności programowej, zanik kultury sporu oraz
>homogenizacja dyskursu sprzyjają tworzeniu systemu zorganizowanego językowego i
>myślowego tchórzostwa po stronie tych, którzy znajdują się w mniejszości.
>Przeszło połowa amerykańskich i brytyjskich wykładowców o konserwatywnych
>zapatrywaniach przyznaje, że praktykują autocenzurę w nauczaniu i publikowaniu
>ze strachu przed środowiskowym ostracyzmem, jak również z obawy, że w ramach
>zemsty mogą zostać odcięci od grantów badawczych tudzież utracić przywilej
>bycia zapraszanym na konferencje. W załączonym raporcie wspomina się jeszcze,
>że wobec 1/3 prawoskrętnych studentów i członków kadry pedagogicznej wysuwane
>były groźby wszczęcia postępowań dyscyplinarnych za głoszone poglądy, natomiast
>70 proc. zetknęło się na swoich macierzystych wydziałach z wrogim i
>nietolerancyjnym traktowaniem.

Coz, intelektualne tchorzostwo prawicy latwo zrozumiec, szkoda ze
prawicowcy nie pamietaja jak jeszcze nie tak dawno oskarzano lewice o
komunizm i zdrade:
https://www.britannica.com/topic/McCarthyism

https://en.wikipedia.org/wiki/Hollywood_blacklist

>Ten nieco rozciągnięty prolog był konieczny dla lepszego zilustrowania
>przypadku, który chciałbym tutaj omówić.
>Lawrence Mead, profesor nauk politycznych (jego pisma i badania miały ogromny
>wpływ na kształt reform socjalnych w USA, Australii, Nowej Zelandii i w wielu
>państwach Europy kontynentalnej), sympatyk Partii Republikańskiej, człowiek
>poważany na salonach, figura z głównego nurtu życia publicznego. Nie da się już
>być bardziej mainstreamową osobistością. W roku 2020 popełnił jednak
>niewybaczalny błąd. Na łamach periodyku „Society” ukazał się wtedy jego esej
>zatytułowany „Poverty & Culture” („Ubóstwo i kultura”). Z grubsza rzecz
>ujmując, Mead argumentował w nim, że wskaźniki biedy w Ameryce wśród Latynosów
>i szczególnie czarnoskórych są relatywnie wyższe niż u Azjatów i białych,
>ponieważ grupy te hołdują innym wzorcom kulturowym. No i rozpętało się piekło.
>Do redakcji pisma napłynęło setki petycji od zionących nienawiścią, skrajnie
>lewicowych „działaczy antyrasistowskich” oraz pracowników akademickich.
>Oskarżono Meada o rutynowe „odchylenia prawicowe”: stygmatyzowanie mniejszości,
>powielanie rasowych stereotypów i oczywiście potajemne sprzyjanie białej
>supremacji. W rezultacie nagonki zrecenzowany artykuł wycofano z publikacji,
>wydawca grzecznie przeprosił, z kolei uczelnia zatrudniająca profesora,
>Uniwersytet Nowojorski (NYU), wystosowała oświadczenie, w którym odżegnała się
>od twierdzeń zaprezentowanych w tekście, nazywając je „fałszywymi”.
>Zwracam uwagę, że przez cały czas opisuję fanatyczne reakcje lewicy na mało
>oryginalny felieton, mieszczący się w ramach politycznie poprawnego,
>konserwatywno-centrowego dyskursu w USA. W artykule Meada nie ma niczego, co
>nie wyszłoby już wcześniej spod pióra choćby Thomasa Sowella czy ekonomicznego
>noblisty, Miltona Friedmana. Nowojorczyk ani razu nie wspomniał o
>fundamentalnym wpływie genów na różnice w inteligencji między rasami, o
>istotnie genetycznym podłożu antyspołecznych zachowań (w tym agresji), o
>dziedzicznej skłonności do przemocy itd. (zobacz więcej tutaj). Nawet
>przelotnie nie zahaczył o żaden z tych kontrowersyjnych i polaryzujących
>tematów. Zero intencji w podburzaniu egzaltowanych pięknoduchów. Mimo to i tak
>go publicznie zlinczowano i prawie utożsamiono z Ku Klux Klanem.
>Polemika z dogmatami rasowymi jest dzisiaj w Ameryce głównym powodem sekowania
>badaczy z domeny nauk społecznych. Złowrogi odzew i chorobliwą ekscytację
>wzbudza również krytyka działalności Black Lives Matter/BLM. Generalnie
>wszystko, co wykracza poza ortodoksyjne ramy powszechnie akceptowanych,
>akademickich przesądów (dobrym przykładem jest roztrząsana właśnie przez Meada,
>schematyczna korelacja rasa-bieda-przestępczość), może spotkać się z ostrą
>odpowiedzią cenzorów i zapalczywymi protestami aktywistów. Trend ów wyraźnie
>się nasilił, zwłaszcza w ostatnim okresie.
>Memento z tej historii płynie takie, że o czarnej społeczności w Ameryce można
>mówić albo pozytywnie, albo wspaniale. Milczenie też nikogo nie ocali.
>Niezabieranie głosu już samo w sobie jest podejrzane w oczach cerberów,
>strzegących jedynie słusznej narracji.

Nie ulega watpliwosci ze dzis dzis lewica probuje robic to samo co nie
tak dawno prawica robila z lewica. Idiotow mozna znalazc po obu
stronach barykady. Dla lewicowych idiotow kazdy prawicowiec to rasista
i faszysta, a dla idiotow prawicowych kazdy lewicowiec to komunista.
Najsmutniejsze jest to ze walka ideologiczna prowadzona jest rowniez w
nauce.
Wiekszosc prawicowcow bez wzgledu na wyksztalcenie uwaza ze Global
Warming jest 'tzw', a wiekszosc lewicowcow bez wzgledu na
wyksztalcenie uwaza ze juz niedlugo nastapi ekologiczna katastrofa.
Troche lepiej jest jesli chodzi i medycyne - wiekszosc inteligientnych
prawicowcow pomimo ze krytykuje szczpionki bez zadnych wahan sie
szczepi - i mowie nie tylko o sciepowcach, szczepili sie De Santis i
Trump.

zalek

On Monday, April 4, 2022 at 6:43:21 AM UTC-3, brat_olin wrote:
> https://takzetego.pl/byl-profesor-nie-ma-profesora/
>
> Ideologiczne odchylenie w lewo amerykańskich uniwersytetów nie podlega dyskusji. Bez względu na to, jaką miarę porównawczą wybierzemy, polityczne skrzywienie szkolnictwa wyższego w USA jest ekstremalne.
>
> Najbardziej światopoglądowo zbalansowany wydaje się być wydział ekonomii, gdzie na raptem jednego pracownika akademickiego z tytułem doktora o sympatiach konserwatywnych przypada 5.5 ekonomistów sympatyzujących z lewicą. Dalej nierównowaga robi się już tylko miażdżąca. Przykładowo: stosunek socjologów (w tym gronie mieszczą się kryminolodzy), deklarujących poparcie dla Partii Republikańskiej, do socjologów (kryminologów), faworyzujących Partię Demokratyczną, wynosi – uwaga! – 1 do prawie 44. Dysproporcje ilościowe na kierunkach obejmujących szeroko rozumiane „zdrowie publiczne” osiągają z kolei zupełnie groteskowe rozmiary – tak groteskowe, że w całym przeogromnym Towarzystwie Badań Epidemiologicznych (Society for Epidemiologic Research/SER) ledwo 4.4 proc. osób identyfikuje się na anonimowych formularzach ankietowych jako zwolennik lub zwolenniczka prawicy. Gdy pójdziemy śladem pieniędzy w postaci gratyfikacji i darowizn na kampanie wyborcze, zauważymy analogiczną prawidłowość: edukacja i obróbka informacji zdominowane są niemal bez reszty przez apologetów progresywizmu.
>
> Jak dowodzą prekursorskie analizy, wykonane na grupie krajów anglosaskich i sporządzone przez Erica Kaufmanna, profesora politologii na Uniwersytecie Londyńskim, brak różnorodności programowej, zanik kultury sporu oraz homogenizacja dyskursu sprzyjają tworzeniu systemu zorganizowanego językowego i myślowego tchórzostwa po stronie tych, którzy znajdują się w mniejszości. Przeszło połowa amerykańskich i brytyjskich wykładowców o konserwatywnych zapatrywaniach przyznaje, że praktykują autocenzurę w nauczaniu i publikowaniu ze strachu przed środowiskowym ostracyzmem, jak również z obawy, że w ramach zemsty mogą zostać odcięci od grantów badawczych tudzież utracić przywilej bycia zapraszanym na konferencje. W załączonym raporcie wspomina się jeszcze, że wobec 1/3 prawoskrętnych studentów i członków kadry pedagogicznej wysuwane były groźby wszczęcia postępowań dyscyplinarnych za głoszone poglądy, natomiast 70 proc. zetknęło się na swoich macierzystych wydziałach z wrogim i nietolerancyjnym traktowaniem.
>
> Ten nieco rozciągnięty prolog był konieczny dla lepszego zilustrowania przypadku, który chciałbym tutaj omówić.
>
> Lawrence Mead, profesor nauk politycznych (jego pisma i badania miały ogromny wpływ na kształt reform socjalnych w USA, Australii, Nowej Zelandii i w wielu państwach Europy kontynentalnej), sympatyk Partii Republikańskiej, człowiek poważany na salonach, figura z głównego nurtu życia publicznego. Nie da się już być bardziej mainstreamową osobistością. W roku 2020 popełnił jednak niewybaczalny błąd. Na łamach periodyku „Society” ukazał się wtedy jego esej zatytułowany „Poverty & Culture” („Ubóstwo i kultura”). Z grubsza rzecz ujmując, Mead argumentował w nim, że wskaźniki biedy w Ameryce wśród Latynosów i szczególnie czarnoskórych są relatywnie wyższe niż u Azjatów i białych, ponieważ grupy te hołdują innym wzorcom kulturowym. No i rozpętało się piekło.
>
> Do redakcji pisma napłynęło setki petycji od zionących nienawiścią, skrajnie lewicowych „działaczy antyrasistowskich” oraz pracowników akademickich. Oskarżono Meada o rutynowe „odchylenia prawicowe”: stygmatyzowanie mniejszości, powielanie rasowych stereotypów i oczywiście potajemne sprzyjanie białej supremacji. W rezultacie nagonki zrecenzowany artykuł wycofano z publikacji, wydawca grzecznie przeprosił, z kolei uczelnia zatrudniająca profesora, Uniwersytet Nowojorski (NYU), wystosowała oświadczenie, w którym odżegnała się od twierdzeń zaprezentowanych w tekście, nazywając je „fałszywymi”.
>
> Zwracam uwagę, że przez cały czas opisuję fanatyczne reakcje lewicy na mało oryginalny felieton, mieszczący się w ramach politycznie poprawnego, konserwatywno-centrowego dyskursu w USA. W artykule Meada nie ma niczego, co nie wyszłoby już wcześniej spod pióra choćby Thomasa Sowella czy ekonomicznego noblisty, Miltona Friedmana. Nowojorczyk ani razu nie wspomniał o fundamentalnym wpływie genów na różnice w inteligencji między rasami, o istotnie genetycznym podłożu antyspołecznych zachowań (w tym agresji), o dziedzicznej skłonności do przemocy itd.. (zobacz więcej tutaj). Nawet przelotnie nie zahaczył o żaden z tych kontrowersyjnych i polaryzujących tematów. Zero intencji w podburzaniu egzaltowanych pięknoduchów. Mimo to i tak go publicznie zlinczowano i prawie utożsamiono z Ku Klux Klanem.
>
> Polemika z dogmatami rasowymi jest dzisiaj w Ameryce głównym powodem sekowania badaczy z domeny nauk społecznych. Złowrogi odzew i chorobliwą ekscytację wzbudza również krytyka działalności Black Lives Matter/BLM. Generalnie wszystko, co wykracza poza ortodoksyjne ramy powszechnie akceptowanych, akademickich przesądów (dobrym przykładem jest roztrząsana właśnie przez Meada, schematyczna korelacja rasa-bieda-przestępczość), może spotkać się z ostrą odpowiedzią cenzorów i zapalczywymi protestami aktywistów. Trend ów wyraźnie się nasilił, zwłaszcza w ostatnim okresie.
>
> Memento z tej historii płynie takie, że o czarnej społeczności w Ameryce można mówić albo pozytywnie, albo wspaniale. Milczenie też nikogo nie ocali. Niezabieranie głosu już samo w sobie jest podejrzane w oczach cerberów, strzegących jedynie słusznej narracji.

Ano panie Leszku jest to prawda. Pinker potwierdza:

https://youtu.be/LgVzm_3I-pM

On Monday, April 4, 2022 at 4:28:00 PM UTC-3, Russet Bulba wrote:
> On Monday, April 4, 2022 at 6:43:21 AM UTC-3, brat_olin wrote:
> > https://takzetego.pl/byl-profesor-nie-ma-profesora/
> >
> > Ideologiczne odchylenie w lewo amerykańskich uniwersytetów nie podlega dyskusji. Bez względu na to, jaką miarę porównawczą wybierzemy, polityczne skrzywienie szkolnictwa wyższego w USA jest ekstremalne.
> >
> > Najbardziej światopoglądowo zbalansowany wydaje się być wydział ekonomii, gdzie na raptem jednego pracownika akademickiego z tytułem doktora o sympatiach konserwatywnych przypada 5.5 ekonomistów sympatyzujących z lewicą. Dalej nierównowaga robi się już tylko miażdżąca. Przykładowo: stosunek socjologów (w tym gronie mieszczą się kryminolodzy), deklarujących poparcie dla Partii Republikańskiej, do socjologów (kryminologów), faworyzujących Partię Demokratyczną, wynosi – uwaga! – 1 do prawie 44. Dysproporcje ilościowe na kierunkach obejmujących szeroko rozumiane „zdrowie publiczne” osiągają z kolei zupełnie groteskowe rozmiary – tak groteskowe, że w całym przeogromnym Towarzystwie Badań Epidemiologicznych (Society for Epidemiologic Research/SER) ledwo 4.4 proc. osób identyfikuje się na anonimowych formularzach ankietowych jako zwolennik lub zwolenniczka prawicy. Gdy pójdziemy śladem pieniędzy w postaci gratyfikacji i darowizn na kampanie wyborcze, zauważymy analogiczną prawidłowość: edukacja i obróbka informacji zdominowane są niemal bez reszty przez apologetów progresywizmu.
> >
> > Jak dowodzą prekursorskie analizy, wykonane na grupie krajów anglosaskich i sporządzone przez Erica Kaufmanna, profesora politologii na Uniwersytecie Londyńskim, brak różnorodności programowej, zanik kultury sporu oraz homogenizacja dyskursu sprzyjają tworzeniu systemu zorganizowanego językowego i myślowego tchórzostwa po stronie tych, którzy znajdują się w mniejszości.. Przeszło połowa amerykańskich i brytyjskich wykładowców o konserwatywnych zapatrywaniach przyznaje, że praktykują autocenzurę w nauczaniu i publikowaniu ze strachu przed środowiskowym ostracyzmem, jak również z obawy, że w ramach zemsty mogą zostać odcięci od grantów badawczych tudzież utracić przywilej bycia zapraszanym na konferencje. W załączonym raporcie wspomina się jeszcze, że wobec 1/3 prawoskrętnych studentów i członków kadry pedagogicznej wysuwane były groźby wszczęcia postępowań dyscyplinarnych za głoszone poglądy, natomiast 70 proc. zetknęło się na swoich macierzystych wydziałach z wrogim i nietolerancyjnym traktowaniem.
> >
> > Ten nieco rozciągnięty prolog był konieczny dla lepszego zilustrowania przypadku, który chciałbym tutaj omówić.
> >
> > Lawrence Mead, profesor nauk politycznych (jego pisma i badania miały ogromny wpływ na kształt reform socjalnych w USA, Australii, Nowej Zelandii i w wielu państwach Europy kontynentalnej), sympatyk Partii Republikańskiej, człowiek poważany na salonach, figura z głównego nurtu życia publicznego. Nie da się już być bardziej mainstreamową osobistością. W roku 2020 popełnił jednak niewybaczalny błąd. Na łamach periodyku „Society” ukazał się wtedy jego esej zatytułowany „Poverty & Culture” („Ubóstwo i kultura”). Z grubsza rzecz ujmując, Mead argumentował w nim, że wskaźniki biedy w Ameryce wśród Latynosów i szczególnie czarnoskórych są relatywnie wyższe niż u Azjatów i białych, ponieważ grupy te hołdują innym wzorcom kulturowym. No i rozpętało się piekło.
> >
> > Do redakcji pisma napłynęło setki petycji od zionących nienawiścią, skrajnie lewicowych „działaczy antyrasistowskich” oraz pracowników akademickich. Oskarżono Meada o rutynowe „odchylenia prawicowe”: stygmatyzowanie mniejszości, powielanie rasowych stereotypów i oczywiście potajemne sprzyjanie białej supremacji. W rezultacie nagonki zrecenzowany artykuł wycofano z publikacji, wydawca grzecznie przeprosił, z kolei uczelnia zatrudniająca profesora, Uniwersytet Nowojorski (NYU), wystosowała oświadczenie, w którym odżegnała się od twierdzeń zaprezentowanych w tekście, nazywając je „fałszywymi”.
> >
> > Zwracam uwagę, że przez cały czas opisuję fanatyczne reakcje lewicy na mało oryginalny felieton, mieszczący się w ramach politycznie poprawnego, konserwatywno-centrowego dyskursu w USA. W artykule Meada nie ma niczego, co nie wyszłoby już wcześniej spod pióra choćby Thomasa Sowella czy ekonomicznego noblisty, Miltona Friedmana. Nowojorczyk ani razu nie wspomniał o fundamentalnym wpływie genów na różnice w inteligencji między rasami, o istotnie genetycznym podłożu antyspołecznych zachowań (w tym agresji), o dziedzicznej skłonności do przemocy itd.. (zobacz więcej tutaj). Nawet przelotnie nie zahaczył o żaden z tych kontrowersyjnych i polaryzujących tematów. Zero intencji w podburzaniu egzaltowanych pięknoduchów. Mimo to i tak go publicznie zlinczowano i prawie utożsamiono z Ku Klux Klanem.
> >
> > Polemika z dogmatami rasowymi jest dzisiaj w Ameryce głównym powodem sekowania badaczy z domeny nauk społecznych. Złowrogi odzew i chorobliwą ekscytację wzbudza również krytyka działalności Black Lives Matter/BLM. Generalnie wszystko, co wykracza poza ortodoksyjne ramy powszechnie akceptowanych, akademickich przesądów (dobrym przykładem jest roztrząsana właśnie przez Meada, schematyczna korelacja rasa-bieda-przestępczość), może spotkać się z ostrą odpowiedzią cenzorów i zapalczywymi protestami aktywistów. Trend ów wyraźnie się nasilił, zwłaszcza w ostatnim okresie.
> >
> > Memento z tej historii płynie takie, że o czarnej społeczności w Ameryce można mówić albo pozytywnie, albo wspaniale. Milczenie też nikogo nie ocali. Niezabieranie głosu już samo w sobie jest podejrzane w oczach cerberów, strzegących jedynie słusznej narracji.
> Ano panie Leszku jest to prawda. Pinker potwierdza:
>
> https://youtu.be/LgVzm_3I-pM

W sumie bolszewicy, stalinowcy czy nazisci poniewaz w swojej esencji tj totalitaryzmie do tego sie to sprowadza.

https://youtu.be/p_A4sSCopgE