z mojego ulubionego portalu :

https://www.kasparov.ru/material.php?id=62D2EBBEB7812

Ксения Кириллова: В России предлагают создать идеологию "путинизма"
update: 16-07-2022 (19:56)

! Орфография и стилистика автора сохранены

"Придворный" кремлевский философ Александр Дугин призвал институционально закрепить "путинизм" как государственную идеологию. При этом в России уже не первый год существует настоящий культ Владимира Путина, пишет Center for European Policy Analysis.

Один из основных идеологов современной России Александр Дугин уже не первое десятилетие призывает к созданию в России особой, "евразийской" идеологии. В начале июля "философ" пояснил, что имеет в виду "институционализацию курса Путина, а не просто лояльность лично ему".

"Это предполагает утверждения новой идеологии, своего рода "путинизма", в которой основные принципы интегрального суверенитета будут закреплены. А далее под них должны быть подведены и другие политико-административные механизмы", – предлагает Дугин.

На самом деле, "путинизм как идеология" существует в России довольно давно. Еще в 2014 году грузинский профессор Олег Панфилов описывал приемы и стадии формирования этого культа со стороны медиа-пропаганды. По его словам, все началось с установления официальной цензуры и пропаганды. Затем последовало формирование имиджа "вождя": Путина-дзюдоиста, супергероя, истового христианина и так далее. Сюда же Олег Панфилов отнес создание прокремлевских молодежных организаций вроде движения "Наши" и "Молодая гвардия".

Тем не менее, еще в 2011 году вопрос о том, существует ли в России культ Владимира Путина, оставался дискуссионным. На тот момент большинство аналитиков полагало, что "о "путиномании" можно было говорить в начале его правления", но даже она принципиально отличалась от культа Сталина, основанного на страхе и почтении. Корреспондент ВВС Артем Кречетников отмечал, что хорошее отношение к Путину на заре его правления носило слегка ироничный и явно панибратский характер. Женские группы пели, что "хотят такого, как Путин" в сравнении со своим предыдущим парнем – пьяницей и дебоширом, а мужчины видели в нем "своего мужика".

Имидж "своего парня" можно назвать ключевым в позиционировании Владимира Путина перед россиянами до 2012 года. Он уже призван был создать в сознании россиян достойный восхищения образ "мачо" и настоящего, "народного" лидера, но вместе с тем позволял некоторую иронию. На экранах на тот момент еще присутствовали пусть не острые, но пародии на Путина, а критика власти еще не воспринималась, как преступление.

Следующим шагом в развитии культа личности российского диктатора стало позиционирование Путина как "меньшего зла". На фоне стихийных народных протестов 2011-2012 годов против фальсификации парламентских выборов, уже сформировавшаяся государственная пропаганда начала активно играть на страхах. Пропагандисты внушали россиянам, что смена власти в стране неизбежно приведет к "распаду России, кровавому хаосу и войне". Население убеждали, что сценарий "Болотной революции" был создан в ЦРУ, которое готовит для России судьбу Ливии и Сирии.

На этом фоне пропаганда пыталась представить Путина как пусть и не идеального, но единственно возможного в текущих условиях человека, способного предотвратить этот сценарий. Оппозиционные журналисты отмечали в феврале 2012 года, что самым часто звучащим аргументом того времени стал вопрос "Кто, если не Путин?".

"Национального лидера" еще можно было сдержанно критиковать, но призывы к его уходу уже расценивались как "работа на врага". Мир, стабильность и суверенитет на тот момент были настолько прочно привязаны к личности Владимира Путина, что люди начали верить, что "без него не будет России", а значит, борьба с Путиным ведет к угрозе для существования страны.

Интересно, что даже Александр Дугин в 2019 году называл Путина "компромиссным" вариантом, утверждая, что президент "спас Россию", но "ни один из его успехов не достиг точки необратимости". По сути, эта формула стала единственно допустимой формой недовольства Путиным после 2012 года. "Вождя" разрешалось критиковать только с ультрапатриотических позиций, за недостаточную жесткость и за то, что он "не дошел до конца" в своем разрыве с Западом.

Впрочем, и эта критика быстро подверглась корректировке. В частности, стали активно распространяться конспирологические теории депутата Госдумы от "Единой России" Евгения Федорова, заявляющего, что сегодняшняя Россия частично оккупирована Соединенными Штатами через многочисленных "американских агентов во власти". Справиться с этими агентами, по словам Федорова, может только "истинный патриот" Владимир Путин, и только в случае, если население России явит ему всенародную поддержку. Таким образом, вина за продолжение "американской оккупации" возлагалась на народ, недостаточно поддерживающий своего "национального лидера".

С 2014 года эта линия становится доминирующей. Путин преподносится уже не как "меньшее зло", но как "спаситель России" и ее единственная надежда в будущем. Его культ больше не допускает ироничности или критики. "Патриотическая" молодежь в стиле гитлерюрдента просит Путина отдать команду "фас", чтобы расправиться с врагами, а бывший оппозиционер, а ныне радикальный пропагандист Антон Красовский уверяет, что единственный способ что-то изменить в стране – это "полюбить Путина".

Przetlumaczone googlem z rosyjskiego na nasze:

U2 wrote:

z mojego ulubionego portalu :
https://www.kasparov.ru/material.php?id=62D2EBBEB7812

Ksenia Kirillova: Rosja proponuje stworzenie ideologii „putinizmu”
aktualizacja: 16-07-2022 (19:56)

„Dworski” filozof Kremla Aleksander Dugin wezwał do instytucjonalizacji „putinizmu” jako ideologii państwowej. Jednocześnie od kilku lat w Rosji istnieje prawdziwy kult Władimira Putina, pisze Centrum Analiz Polityki Europejskiej.

Jeden z głównych ideologów współczesnej Rosji Aleksander Dugin od ponad dekady wzywa do stworzenia w Rosji specjalnej, „eurazjatyckiej” ideologii. Na początku lipca „filozof” wyjaśnił, że miał na myśli „instytucjonalizację kursu Putina, a nie tylko lojalność wobec niego”.

„Wiąże się to z aprobatą nowej ideologii, swoistego „putinizmu”, w którym zostaną zapisane podstawowe zasady integralnej suwerenności, a następnie należy podporządkować im inne mechanizmy polityczne i administracyjne – sugeruje Dugin.

W rzeczywistości „putinizm jako ideologia” istnieje w Rosji od dłuższego czasu. Już w 2014 roku gruziński profesor Oleg Panfiłow opisał metody i etapy powstawania tego kultu przez propagandę medialną. Według niego wszystko zaczęło się od ustanowienia oficjalnej cenzury i propagandy. Następnie powstał wizerunek „przywódcy”: judoka Putin, superbohater, pobożny chrześcijanin i tak dalej. Oleg Panfiłow przypisywał do tej kategorii tworzenie prokremlowskich organizacji młodzieżowych, takich jak ruchy Nashi i Młoda Gwardia.

Jednak w 2011 roku kwestia, czy w Rosji istnieje kult Władimira Putina, pozostawała dyskusyjna. W tamtym czasie większość analityków uważała, że ​​o „manii Putina” można było mówić na początku jego rządów, ale nawet ona zasadniczo różniła się od opartego na strachu i czci kulcie Stalina. Korespondent BBC Artem Krechetnikov zauważył, że dobry stosunek do Putina na początku jego rządów był nieco ironiczny i wyraźnie znajomy. Grupy kobiece śpiewały, że „chcą kogoś takiego jak Putin” w porównaniu ze swoim poprzednim chłopakiem – pijakiem i awanturnikiem, a mężczyźni widzieli w nim „swojego mężczyznę”.

Wizerunek „jego chłopaka” można nazwać kluczem do pozycjonowania Władimira Putina przed Rosjanami do 2012 roku. Miał już na celu stworzenie w świadomości Rosjan godnego podziwu obrazu „macho” i prawdziwego „ludowego” przywódcy, ale jednocześnie pozwalał na pewną ironię. Na ekranach w tym czasie wciąż pojawiały się, jeśli nie ostre, ale parodie Putina, a krytyka władz nie była jeszcze postrzegana jako przestępstwo.

Kolejnym krokiem w rozwoju kultu jednostki rosyjskiego dyktatora było pozycjonowanie Putina jako „mniejszego zła”. Na tle spontanicznych protestów społecznych w latach 2011-2012 przeciwko fałszowaniu wyborów parlamentarnych ukształtowana już propaganda państwowa zaczęła aktywnie grać na lękach.. Propagandyści powiedzieli Rosjanom, że zmiana władzy w kraju nieuchronnie doprowadzi do „upadku Rosji, krwawego chaosu i wojny”. Ludność była przekonana, że ​​scenariusz „rewolucji bagiennej” stworzyła CIA, która przygotowuje losy Libii i Syrii dla Rosji.

Na tym tle propaganda próbowała przedstawić Putina jako jedyną możliwą osobę w obecnych warunkach, która mogłaby zapobiec takiemu scenariuszowi, jeśli nie idealne. Dziennikarze opozycji zauważyli w lutym 2012 roku, że najczęściej słyszanym argumentem w tamtych czasach było pytanie „Kto, jeśli nie Putin?”.

„Przywódcy narodowego” wciąż można było z umiarem krytykować, ale wezwania do jego odejścia były już postrzegane jako „pracujący na rzecz wroga”. Pokój, stabilność i suwerenność w tym czasie były tak mocno związane z osobowością Władimira Putina, że ​​ludzie zaczęli wierzyć, że „bez niego nie będzie Rosji”, co oznacza, że ​​walka z Putinem prowadzi do zagrożenia istnienia kraj.

Co ciekawe, nawet Aleksander Dugin w 2019 roku nazwał Putina opcją „kompromisową”, argumentując, że prezydent „uratował Rosję”, ale „żaden z jego sukcesów nie osiągnął punktu nieodwracalnego”. W rzeczywistości ta formuła stała się jedyną akceptowalną formą niezadowolenia z Putina po 2012 roku. „Przywódcy” wolno było krytykować tylko z pozycji ultrapatriotycznych, za brak twardości i nie „dojście do końca” w zerwaniu z Zachodem.

Jednak ta krytyka została szybko skorygowana. W szczególności aktywnie zaczęły się rozpowszechniać teorie spiskowe deputowanego do Dumy Państwowej Jednej Rosji Jewgienija Fiodorowa, głoszące, że dzisiejsza Rosja jest częściowo okupowana przez Stany Zjednoczone przez licznych „amerykańskich agentów u władzy”. Według Fiodorowa tylko „prawdziwy patriota” Władimir Putin może poradzić sobie z tymi agentami i tylko wtedy, gdy ludność Rosji okaże mu powszechne poparcie. W ten sposób winę za kontynuację „amerykańskiej okupacji” zrzucono na ludzi, którzy niewystarczająco poparli swojego „narodowego przywódcę”.

Od 2014 roku linia ta stała się dominująca. Putin nie jest już przedstawiany jako „mniejsze zło”, ale jako „zbawca Rosji” i jej jedyna nadzieja na przyszłość. Jego kult nie pozwala już na ironię i krytykę. „Patriotyczna” młodzież w stylu hitlerowskim prosi Putina o wydanie rozkazu radzenia sobie z wrogami „twarzą”, a były opozycjonista, teraz radykalny propagandysta Anton Krasowski zapewnia, że ​​jedynym sposobem na zmianę czegoś w kraju jest „pokochanie Putina”.

Kult Putina zaczął być szczególnie mocno zaszczepiany wśród dzieci. 23 lutego 2017 r. dzieci z paramilitarnej organizacji młodzieżowej Yunarmiya wzięły udział w koncercie na Channel One poświęconym święcie rosyjskich sił zbrojnych, gdzie skandowały: „Armia! Rosja!” W marcu 2021 r. rosyjski kodeks karny został uzupełniony o zapis o odpowiedzialności za publiczną zniewagę lub pomówienie prezydenta za pośrednictwem Internetu. Według sondaży według stanu na październik 2021 r. ponad jedna czwarta Rosjan przyznała, że ​​w kraju istnieje kult jednostki Władimira Putina.

Po rozpoczęciu inwazji na Ukrainę na pełną skalę propaganda stworzyła wreszcie wizerunek Putina jako „cara”, nieomylnego „naczelnego wodza”, którego autorytet w warunkach „wojennych” powinien być niepodważalny. Nawet propagandyści z szeregów dawnych szpiegów żyjących na Zachodzie od dziesięcioleci nagle zaczęli mówić o „pierwotnie rosyjskim” systemie politycznym, w którym car odgrywa główną rolę, opartym na aspiracjach ludu. Jednocześnie początek wojny z Ukrainą w tym układzie współrzędnych ogłasza się prawdziwie „królewską decyzją”, której „naród oczekiwał od władz”.

Oczywiście analogia Putina do cara brzmiała już wcześniej i nie zawsze ironicznie. Na przykład w 2012 roku prezydent Tatarstanu Rustam Minnikhanov stwierdził, że „krajem powinien przewodzić odważny car, a Władimir Putin jest najlepszą opcją”. Jednak w tamtym czasie takie teorie nie zyskały poparcia szerokich mas, a dziś wielu zwolenników Putina postrzega go jako cara. W dokumencie Andrieja Loshaka Breaking Communications Rosjanie, którzy wspierają tzw. „operację specjalną”, nazywają Putina „naszym ojcem” i nie ukrywają, że jego opinia znaczy dla nich więcej niż słowa ich własnych dzieci.

Na tej podstawie trudno sobie wyobrazić, do czego wzywa Dugin inna „instytucjonalizacja putinizmu”. Całkiem możliwe, że nie chodzi tu o wzmocnienie kultu jednostki, który osiągnął już poziom „stalinowski”, ale wręcz przeciwnie, o instytucjonalizację istniejącej dyktatury, aby reżim mógł przeżyć Putina i nie załamać się wraz z nim. śmierć. Biorąc pod uwagę, że nastroje i oczekiwania rosyjskiego społeczeństwa na przestrzeni lat zostały niezwykle zniekształcone przez propagandę, ryzyko to jest bardzo duże.

Ksenia Kiriłłowa

ru.krymr.com