Jedna ładowarka do różnych urządzeń. Parlament Europejski zdecydował, Apple ma problem

https://businessinsider.com.pl/technologie/jedna-ladowarka-do-roznych-urzadzen-parlament-europejski-zdecydowal-apple-ma-problem/6rexz41

A co ma parlament wspólnego z technologiami, z inżynierią ?

Tam nie ma nikogo po studiach technicznych.

Ładowarka C może być, ale tutaj jest mowa nie o żadnych ladowarkach ale o gnieździe typu C w urządzeniach, do ładowania.

Nie może być mowy o żadnej jednej ladowarce do wielu urządzeń, bo ładowarka musi miec wydajnośc prądową
i tableta da się naladować przez micro usb czy C,
ale laptop wymaga napięcia 19V
i USB C jest za slabe.

Jest USB C o napięciu 5V, 12V i 30V i nazywa się Quick Charge
ale to nadal eksperyment, bo kabel usb musi być solidny, aby się nie grzał podczas ładowania laptopa i nie uszkodził po miesiącu.

Dopbrze że Ogryzki będą mial;y gniazdo C do ladowania bo to produkt niszowy i jedynie zasmieca Europę innym standardem.

Ale nigdy nie będzie jednej ladowarki do wielu urządzeń,
bo ładowarka doi małych urządzeń mkoże być małejh mocy a do dużych, moc rośnie nawet 10 krotnie i laptoka
ladujemy napięciem 19V ale prądem i 4A, czyli mocą prawie 80W

A Guy Verhofstadt nie powinien się wypowiadać w temacie, bo nie ma wykształcenia technicznego, a jako polityk ma takie kompetencje jakby Kwaśniewski z Millerem wzięli się za produkcje samochodów elektrycznych

"Studiował prawo na Uniwersytecie Gandawskim[1]. W latach 1972–1974 sprawował funkcję przewodniczącego studenckiej organizacji Liberaal Vlaams Studentenverbond. Wkrótce został sekretarzem Willy’ego De Clercqa, przewodniczącego flamandzkich liberałów (PVV). W latach 1977–1983 był radnym Gandawy[2].

W 1982 objął stanowisko przewodniczącego tego ugrupowania, kierował nim do 1985[3]. W 1985 został wybrany w skład Izby Reprezentantów, w której zasiadał do 1995. Następnie cztery lata wykonywał mandat senatora[2].

Również w 1985 został powołany w skład rządu Wilfrieda Martensa. W dwóch kolejnych gabinetach tego premiera do 1988 zajmował stanowiska wicepremiera oraz ministra budżetu, polityki naukowej i planowania[4][5]. W 1989 ponownie stanął na czele PVV[3]. W 1992 na bazie tej formacji utworzył partię pod nazwą Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (VLD), do której dołączyli również liczni politycy z innych ugrupowań. Kierował nią do 1995 i ponownie w latach 1997–1999[3].