atla...@orcon.net.nz wrote:
> From: brat_olin
> >
> > Ponadczasowe!
>
> Ask dumb questions.
> It's the smartest thing you can do
> mi się zdaje że ordynator tej ściepy to nie Bezdomny
> ( lecz zwykły Napoleon - miernota ) z domu wariatow
> Michaił Bułhakow ( w Mistrz i Małgorzata ) * określał *
> ( ponadczasowo ! ) podobnych : " Lubią siedzieć nisko
> upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny " ( itp : )
>
To bylo prawie rowno rok temu (czas leci!).
Czy ktos jeszcze na scp bierze do siebie tego
Bedomnego?

--
Smart questions to stupid answers

On Tue, 29 Nov 2022 07:06:37 -0800 (PST), brat_olin
<bratolin9@gmail.com> wrote:

>atla...@orcon.net.nz wrote:
>> From: brat_olin
>> >
>> > Ponadczasowe!
>>
>> Ask dumb questions.
>> It's the smartest thing you can do
>> mi się zdaje że ordynator tej ściepy to nie Bezdomny
>> ( lecz zwykły Napoleon - miernota ) z domu wariatow
>> Michaił Bułhakow ( w Mistrz i Małgorzata ) * określał *
>> ( ponadczasowo ! ) podobnych : " Lubią siedzieć nisko
>> upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny " ( itp : )
>>
>To bylo prawie rowno rok temu (czas leci!).
>Czy ktos jeszcze na scp bierze do siebie tego
>Bedomnego?

Wspaniala ksiazka, czytalem po polsku, po hebrajsku i po hiszpansku.
Tutaj ten urywek:

– Milicja? – wrzasnął Iwan do słuchawki. – Milicja? Towarzyszu
dyżurny, natychmiast każcie
wysłać pięć motocykli uzbrojonych w karabiny maszynowe w celu ujęcia
zagranicznego
konsultanta. Co? Przyjedźcie po mnie, pojadę razem z wami... Mówi
poeta Bezdomny z domu
wariatów... Jaki jest wasz adres? – zapytał szeptem Bezdomny doktora,
i znowu krzyknął do
słuchawki: – Słyszycie mnie? Halo!... To skandal! – zawył nagle Iwan i
rzucił słuchawką o
ścianę. Następnie odwrócił się do lekarza, podał mu rękę, sucho
oświadczył ,,do widzenia” i
skierował się do wyjścia.
– Na litość, dokąd pan chce iść? – powiedział lekarz wpatrując się w
oczy Iwana. – Późną
nocą, w samej bieliźnie... Pan się przecież źle czuje, niech pan
zostanie u nas.
– Przepuścić – powiedział Iwan do pielęgniarzy, którzy zagrodzili mu
dostęp do drzwi. –
Puszczacie czy nie! – zawołał strasznym głosem.
Riuchin zadrżał, a kobieta przycisnęła zainstalowany w stoliku
guziczek. Na szklanym blacie
pojawiło się lśniące pudełko i ampułka.
– Ach, tak?! – tocząc dookoła dzikim, zaszczutym wzrokiem powiedział
Iwan. – No to
poczekajcie... Żegnam!! – głową naprzód rzucił się w zasłonięte okno.
Łupnęło dość mocno, ale szkło za zasłoną nawet się nie zarysowało i po
sekundzie poeta
miotał się w rękach pielęgniarzy. Charczał, próbował gryźć i krzyczał:
– Ach, więc takie szyby założyliście tutaj! Puszczaj! Puszczaj! W
dłoni lekarza błysnęła
strzykawka, kobieta jednym ruchem rozdarła rękaw koszuli i z
niekobiecą siłą unieruchomiła
rękę Iwana. Zapachniało eterem, Iwan osłabł w rękach czworga ludzi, a
zręczny lekarz
wykorzystał ten moment i wbił mu igłę w ramię. Poetę potrzymano
jeszcze przez kilka sekund, a
potem posadzono na kanapie.
– Bandyci! – wrzasnął Iwan i zerwał się z kanapy, ale natychmiast
został na niej umieszczony
z powrotem. Poderwał się znowu, ale zaraz usiadł, już z własnej woli.
Przez chwilę milczał,
patrząc dziko, potem nagle ziewnął, potem uśmiechnął się nienawistnie.
– A jednak mnie przymknęli – powiedział, po czym jeszcze raz ziewnął,
niespodziewanie
wyciągnął się, położył głowę na poduszce, policzek po dziecinnemu
oparł na dłoni i zamruczał
sennym głosem, już bez złości: – No i dobrze... jeszcze za to
zapłacicie... ja was uprzedziłem, a
teraz to już jak tam sami sobie chcecie... Teraz interesuje mnie
wyłącznie Poncjusz Piłat... Piłat...
– w tym momencie zamknął oczy.

zalek

On Tuesday, November 29, 2022 at 8:57:26 PM UTC-4, Zalek...@hotmail.com wrote:
> On Tue, 29 Nov 2022 07:06:37 -0800 (PST), brat_olin
> <brat...@gmail.com> wrote:
>
> >atla...@orcon.net.nz wrote:
> >> From: brat_olin
> >> >
> >> > Ponadczasowe!
> >>
> >> Ask dumb questions.
> >> It's the smartest thing you can do
> >> mi się zdaje że ordynator tej ściepy to nie Bezdomny
> >> ( lecz zwykły Napoleon - miernota ) z domu wariatow
> >> Michaił Bułhakow ( w Mistrz i Małgorzata ) * określał *
> >> ( ponadczasowo ! ) podobnych : " Lubią siedzieć nisko
> >> upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny " ( itp : )
> >>
> >To bylo prawie rowno rok temu (czas leci!).
> >Czy ktos jeszcze na scp bierze do siebie tego
> >Bedomnego?
> Wspaniala ksiazka, czytalem po polsku, po hebrajsku i po hiszpansku.
> Tutaj ten urywek:
>
> – Milicja? – wrzasnął Iwan do słuchawki. – Milicja? Towarzyszu
> dyżurny, natychmiast każcie
> wysłać pięć motocykli uzbrojonych w karabiny maszynowe w celu ujęcia
> zagranicznego
> konsultanta. Co? Przyjedźcie po mnie, pojadę razem z wami... Mówi
> poeta Bezdomny z domu
> wariatów... Jaki jest wasz adres? – zapytał szeptem Bezdomny doktora,
> i znowu krzyknął do
> słuchawki: – Słyszycie mnie? Halo!... To skandal! – zawył nagle Iwan i
> rzucił słuchawką o
> ścianę. Następnie odwrócił się do lekarza, podał mu rękę, sucho
> oświadczył ,,do widzenia” i
> skierował się do wyjścia.
> – Na litość, dokąd pan chce iść? – powiedział lekarz wpatrując się w
> oczy Iwana. – Późną
> nocą, w samej bieliźnie... Pan się przecież źle czuje, niech pan
> zostanie u nas.
> – Przepuścić – powiedział Iwan do pielęgniarzy, którzy zagrodzili mu
> dostęp do drzwi. –
> Puszczacie czy nie! – zawołał strasznym głosem.
> Riuchin zadrżał, a kobieta przycisnęła zainstalowany w stoliku
> guziczek. Na szklanym blacie
> pojawiło się lśniące pudełko i ampułka.
> – Ach, tak?! – tocząc dookoła dzikim, zaszczutym wzrokiem powiedział
> Iwan. – No to
> poczekajcie... Żegnam!! – głową naprzód rzucił się w zasłonięte okno.
> Łupnęło dość mocno, ale szkło za zasłoną nawet się nie zarysowało i po
> sekundzie poeta
> miotał się w rękach pielęgniarzy. Charczał, próbował gryźć i krzyczał:
> – Ach, więc takie szyby założyliście tutaj! Puszczaj! Puszczaj! W
> dłoni lekarza błysnęła
> strzykawka, kobieta jednym ruchem rozdarła rękaw koszuli i z
> niekobiecą siłą unieruchomiła
> rękę Iwana. Zapachniało eterem, Iwan osłabł w rękach czworga ludzi, a
> zręczny lekarz
> wykorzystał ten moment i wbił mu igłę w ramię. Poetę potrzymano
> jeszcze przez kilka sekund, a
> potem posadzono na kanapie.
> – Bandyci! – wrzasnął Iwan i zerwał się z kanapy, ale natychmiast
> został na niej umieszczony
> z powrotem. Poderwał się znowu, ale zaraz usiadł, już z własnej woli.
> Przez chwilę milczał,
> patrząc dziko, potem nagle ziewnął, potem uśmiechnął się nienawistnie.
> – A jednak mnie przymknęli – powiedział, po czym jeszcze raz ziewnął,
> niespodziewanie
> wyciągnął się, położył głowę na poduszce, policzek po dziecinnemu
> oparł na dłoni i zamruczał
> sennym głosem, już bez złości: – No i dobrze.... jeszcze za to
> zapłacicie... ja was uprzedziłem, a
> teraz to już jak tam sami sobie chcecie... Teraz interesuje mnie
> wyłącznie Poncjusz Piłat... Piłat...
> – w tym momencie zamknął oczy.
>
>
> zalek

I jaka roznica w odbiorze? Poczucie humoru wiaze sie silnie z jezykiem a nie tylko sytuacja.

On Tue, 29 Nov 2022 19:08:50 -0800 (PST), Russet Bulba
<cyrylmetody2014@gmail.com> wrote:

>On Tuesday, November 29, 2022 at 8:57:26 PM UTC-4, Zalek...@hotmail.com wrote:
>> On Tue, 29 Nov 2022 07:06:37 -0800 (PST), brat_olin
>> <brat...@gmail.com> wrote:
>>
>> >atla...@orcon.net.nz wrote:
>> >> From: brat_olin
>> >> >
>> >> > Ponadczasowe!
>> >>
>> >> Ask dumb questions.
>> >> It's the smartest thing you can do
>> >> mi się zdaje że ordynator tej ściepy to nie Bezdomny
>> >> ( lecz zwykły Napoleon - miernota ) z domu wariatow
>> >> Michaił Bułhakow ( w Mistrz i Małgorzata ) * określał *
>> >> ( ponadczasowo ! ) podobnych : " Lubią siedzieć nisko
>> >> upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny " ( itp : )
>> >>
>> >To bylo prawie rowno rok temu (czas leci!).
>> >Czy ktos jeszcze na scp bierze do siebie tego
>> >Bedomnego?
>> Wspaniala ksiazka, czytalem po polsku, po hebrajsku i po hiszpansku.
>> Tutaj ten urywek:
>>
>> – Milicja? – wrzasnął Iwan do słuchawki. – Milicja? Towarzyszu
>> dyżurny, natychmiast każcie
>> wysłać pięć motocykli uzbrojonych w karabiny maszynowe w celu ujęcia
>> zagranicznego
>> konsultanta. Co? Przyjedźcie po mnie, pojadę razem z wami... Mówi
>> poeta Bezdomny z domu
>> wariatów... Jaki jest wasz adres? – zapytał szeptem Bezdomny doktora,
>> i znowu krzyknął do
>> słuchawki: – Słyszycie mnie? Halo!... To skandal! – zawył nagle Iwan i
>> rzucił słuchawką o
>> ścianę. Następnie odwrócił się do lekarza, podał mu rękę, sucho
>> oświadczył ,,do widzenia” i
>> skierował się do wyjścia.
>> – Na litość, dokąd pan chce iść? – powiedział lekarz wpatrując się w
>> oczy Iwana. – Późną
>> nocą, w samej bieliźnie... Pan się przecież źle czuje, niech pan
>> zostanie u nas.
>> – Przepuścić – powiedział Iwan do pielęgniarzy, którzy zagrodzili mu
>> dostęp do drzwi. –
>> Puszczacie czy nie! – zawołał strasznym głosem.
>> Riuchin zadrżał, a kobieta przycisnęła zainstalowany w stoliku
>> guziczek. Na szklanym blacie
>> pojawiło się lśniące pudełko i ampułka.
>> – Ach, tak?! – tocząc dookoła dzikim, zaszczutym wzrokiem powiedział
>> Iwan. – No to
>> poczekajcie... Żegnam!! – głową naprzód rzucił się w zasłonięte okno.
>> Łupnęło dość mocno, ale szkło za zasłoną nawet się nie zarysowało i po
>> sekundzie poeta
>> miotał się w rękach pielęgniarzy. Charczał, próbował gryźć i krzyczał:
>> – Ach, więc takie szyby założyliście tutaj! Puszczaj! Puszczaj! W
>> dłoni lekarza błysnęła
>> strzykawka, kobieta jednym ruchem rozdarła rękaw koszuli i z
>> niekobiecą siłą unieruchomiła
>> rękę Iwana. Zapachniało eterem, Iwan osłabł w rękach czworga ludzi, a
>> zręczny lekarz
>> wykorzystał ten moment i wbił mu igłę w ramię. Poetę potrzymano
>> jeszcze przez kilka sekund, a
>> potem posadzono na kanapie.
>> – Bandyci! – wrzasnął Iwan i zerwał się z kanapy, ale natychmiast
>> został na niej umieszczony
>> z powrotem. Poderwał się znowu, ale zaraz usiadł, już z własnej woli.
>> Przez chwilę milczał,
>> patrząc dziko, potem nagle ziewnął, potem uśmiechnął się nienawistnie.
>> – A jednak mnie przymknęli – powiedział, po czym jeszcze raz ziewnął,
>> niespodziewanie
>> wyciągnął się, położył głowę na poduszce, policzek po dziecinnemu
>> oparł na dłoni i zamruczał
>> sennym głosem, już bez złości: – No i dobrze... jeszcze za to
>> zapłacicie... ja was uprzedziłem, a
>> teraz to już jak tam sami sobie chcecie... Teraz interesuje mnie
>> wyłącznie Poncjusz Piłat... Piłat...
>> – w tym momencie zamknął oczy.
>>
>>
>> zalek
>
>I jaka roznica w odbiorze? Poczucie humoru wiaze sie silnie z jezykiem a nie tylko sytuacja.

Najpierw przeczytalem hebrajska wersje i zauwazylem ze niektore
urywki/slowa jakos nie pasuja, potem polska wersje ktora mi sie
doskonale czytalo, a wersje hiszpanska to bylo cwiczenie
hiszpanskiego, nie przyjemnosc czytania, bo wiele hiszpanskich slow
nie znalem,

zalek